“…De Islam heeft op het moment waarschijnlijk anderhalf biljoen aanhangers. Het bestaat. En het is heden ten dage waarschijnlijk de meest onweerstaanbare spirituele en morele kracht op aarde. Mensen haten het om dat te horen[3]”
Ramsey Clark, voormalige Procureur-generaal van de Verenigde Staten.
Er bestaat geen twijfel over dat de Islam een uniek fenomeen is in de wereldgeschiedenis. De Islam motiveerde de Arabieren om een enorm succesvolle beschaving op te bouwen. Een beschaving welke zich als een lopend vuur verspreidde met een energie nooit eerder op Aarde aanschouwd. Een beschaving die aan de wieg zou staan van vele hedendaagse wetenschappen en enorme vooruitgang zou boeken in de al bestaande wetenschappelijke disciplines. Uit het hart van de woestijn kwam een religie voort die de inspiratie zou worden voor een geweldige beschaving welke voor meer dan duizend jaar de wereld zou leiden. Minder dan een halve eeuw na de dood van de Profeet Mohammed (vzmh) had de nieuwe Islamitische staat gebied veroverd van Spanje tot aan India.
Pas in het relatief recente verleden heeft de verspreiding van de Islam werkelijk globale proporties aangenomen en gemeenschappen van Moslims zijn nu in bijna alle landen van de wereld aanwezig. Vanaf de 17e eeuw verspreidde de boodschap van de Islam zich via handelaren in Zuid Oost Azië. Heden ten dagen kan men de meest talrijke Moslimpopulatie in dit deel van de wereld vinden. In Amerika en Europa is de Islam op het moment de snelst groeiende religie met, na het Christendom, de meeste aanhangers. De schatting is dat in Groot Brittannië over een paar jaar het aantal Moslims dat regelmatig het Vrijdagsgebed bijwoont groter zal zijn dan het aantal Christenen dat op zondag naar de kerk gaat.
Ondanks dat veel Moslims perioden van Europees Christelijke koloniale bezetting hebben ondergaan (op sommige plaatsen zelfs voor honderden jaren), en de Europeanen heel hard hebben geprobeerd om hen tot het Christendom te bekeren, hebben Moslims vastgehouden aan de Islam. In veel moderne Islamitische staten vormen Islamitische politieke partijen de belangrijkste oppositie binnen de (vaak neokoloniale) regeringen. In sommige landen beginnen deze partijen zelfs de politieke macht over te nemen.
De Islamitische beschaving heeft periodes van zwakte en periodes van kracht gekend, maar de meeste Moslims realiseren zich dat de periodes van kracht altijd overeen kwamen met periodes waarin Islamitische leerstellingen de primaire drijfveer waren voor de mensen en de heersers en dat de periodes van zwakte en falen overeen kwamen met periodes van overheersing door corrupte heersers en algemene nalatigheid in het naleven van de Islamitische leer.